Abu al-Lajs Nasr Ibn Muhammad Ibn Ahmad Ibn Ibrahim as-Samarkandi (ur. ? – zm. 983 lub 993)

zwany Imam al-Huda (Imam Słusznej Drogi) to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli hanafickiej szkoły prawnej, fakih, egzegeta Koranu i mistyk. Jego dzieła, których Fuat Sezgin wymienia dwadzieścia cztery, zyskały popularność w całym świecie islamu od Maroka po Indonezję (jego utwory ukazywały się po arabsku z interlinearnymi przekładami tureckimi, jawajskimi i malajskimi).

Według Josepha Schachta do najważniejszych jego dzieł zaliczyć należy Tafsir, czyli komentarz do Koranu, podręcznik prawa hanafickiego Chizanat al-fikh (Skarbnica prawa), Muchtalif ar-riwaja (Różnorodne przekazy/ Różnice w przekazach), pracę o poglądach pierwszych mistrzów hanafickich, dziełko o pobożności i moralności Tanbih al-ghafilin (Pouczenie lekkomyślnych), Bustan al-arifin (Ogród mędrców) – dydaktyczny traktat o problemach teologii, filozofii i prawa muzułmańskiego oraz Al-Mukaddima fi as-salat (Prolegomena do modlitwy).

Autor:
Prolegomena do modlitwy (2011)