Książka Tatarskie imiona. Źródła i znaczenie imion polskich Tatarów przedstawia zakres i popularność nazewniczą nowo narodzonych w gminach tatarskich w Studziance (1798–1854), Kruszynianach (1866–1900) i Sorok Tatarach (1834–1940). Mamy tu zatem czas zaborów i początki państwowości XX wieku aż do okupacji niemieckiej i państwowości litewskiej roku 1940. W efekcie otrzymujemy przekrój przez przełomy wieków i obraz podobieństw oraz różnic występujących w trzech gminach wyznaniowych zatopionych w polskości, ale wystawionych na obce wymogi urzędnicze i prawne – użycie właściwego języka, podporządkowanie właściwym władzom rejonowym itd. Wykorzystane tu zostały materiały Archiwum Państwowego w Białymstoku i Litewskiego Państwowego Archiwum Historycznego w Wilnie.

Kolejnym elementem są imiona pozyskane z kwerend na tatarskich mizarach w Bohonikach, Kruszynianach, Sorok Tatarach i Warszawie oraz w kwaterach muzułmańskich cmentarzy komunalnych w Gdańsku i Wrocławiu. Tutaj pochówki dokonywane są na bieżąco, mamy więc do czynienia z nazewnictwem imienniczym używanym współcześnie. Pozwala to na przeprowadzenie porównania w tytułowym zakresie.

Praca szczegółowo określa modę na nadawanie imion noworodkom i młodym Tatarom polsko-litewskim, jednoznacznie określając odrębność tej grupy wśród narodów Europy Wschodniej – powszechnie występujące trendy słowiańskie (głównie polskie) i islamskie, następnie turkijskie i rosyjskie, a także ogólne wpływy: starożytne, wschodnio- i zachodnioeuropejskie oraz nowożytne.

Publikacja została wydana dzięki dotacji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.