Jak już z tytułu wynika, mamy do czynienia z książką poświęconą nazwiskom polskim, jednak szczególnym, bo skrywającym w sobie wschodnie pierwiastki. Być może sięgają one swymi korzeniami języków turkijskich, zwłaszcza tatarskiego i tureckiego, bo z takimi przecież nasza Rzeczpospolita miała przez wieki bardzo bliski kontakt. Takie sąsiedztwo bez wątpienia pozostawiło swój ślad nie tylko w nazwach codziennych przedmiotów, jak np. czajnik, imbryk lub tapczan, ale też w ludzkich nazwiskach. Publikacja ma bardzo przystępną formę leksykonu, prezentującego ponad pięćset polskich nazwisk w połączeniu z komponentem etymologicznym. W słowniku nazwisk dodatkowych znajdziemy ich ponad dwa tysiące, co w sumie daje nam bodajże 2642 nazwiska.

Oczywiście nie są to wszystkie, w których można by doszukiwać się orientalnych wpływów. Autorka musiała narzucić sobie pewne ograniczenia, chociażby z powodów czasowych, gdyż przeanalizowanie blisko pięciuset tysięcy występujących w Polsce nazwisk zajęłoby niewątpliwie kilka ładnych lat. Jeśli czytelnicy odnajdą jeszcze jakieś nazwisko, które według nich ma/może mieć turkijskie pochodzenie, mogą wpisać je na przeznaczonych do tego ostatnich stronach książki.

Dodatkową wartością publikacji są pojawiające się w tekście liczne wyrażenia orientalne, zebrane pod koniec w słowniczku. Wiele z nich spotkamy w codziennym życiu, m.in. atlas, atłas, barak, kaftan czy torba. W sumie stwierdzić należy, że otrzymaliśmy naprawdę wartościową pozycję, która pozwoli poszerzyć spojrzenie na polską wieloznaczność kulturową i społeczną. Zawodowa wiedza turkologiczna dr Julii Krajcarz nam to gwarantuje.

Część słownikowa poprzedzona jest wstępem Musy Czachorowskiego oraz obszernym rozdziałem pn. Nazwiska polskie, gdzie autorka opisuje historię polskich nazwisk, wskazuje na zapożyczenia, omawia wykorzystane źródła i objaśnia skróty użyte w dalszych opisach.

Publikacja została wydana dzięki dotacji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.