Rocznik Tatarów Polskich

Czasopismo skierowane jest do środowisk naukowych badających szeroko rozumianą problematykę tatarską, do mniejszości tatarskiej w Polsce oraz do wszystkich odbiorców zainteresowanych relacją Polski ze Wschodem w aspekcie historycznym, kulturalnym i naukowym.

„Rocznik Tatarów Polskich” seria 2 jest swoistą platformą dla naukowców Tatarów zajmujących się w rozmaitych aspektach własną grupą etniczną oraz naukowców z ośrodków akademickich w Polsce i zagranicą, którzy w swoich badaniach również podejmują analizy historyczne, religioznawcze, kulturowe, językoznawcze, socjologiczne Tatarów polskich oraz szerzej Tatarów zamieszkujących Europę Środkowo-Wschodnią.

Historia

„Rocznik Tatarski” wydawany był w latach 1932-1938 przez wybitnych przedstawicieli tatarskiej inteligencji II Rzeczypospolitej. W tym okresie ukazały się 3 tomy tego wydawnictwa w roku 1932, 1935, 1938. Tom 4 przewidziany na rok 1940 zaginął w czasie II wojny światowej.

Po długoletniej przerwie czasopismo ukazywało się w latach 1993-2006 jako formalna kontynuacja i wydawnictwo Związku Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej pod nazwą Rocznik Tatarów Polskich. Związek Tatarów opublikował jedenaście tomów. Wydawanie rocznika było finansowane z dotacji Ministerstwa Kultury i Sztuki, a następnie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W latach 1995-2006 redaktorem naczelnym czasopisma był prof. Selim Chazbijewicz.

Po kilkuletniej przerwie Najwyższe Kolegium Muzułmańskiego Związku Religijnego w RP podjęło się zadania reaktywowania tytułu. Dzięki dotacji Ministra Administracji i Cyfryzacji wydanie tomu I drugiej serii stało się możliwe.

Zespół redakcyjny oraz Rada Naukowa gwarantują odpowiedni poziom merytoryczny publikowanych materiałów.

Rocznik wydany w 2014 roku jest pierwszym tomem drugiej serii, ale zarazem piętnastym, wliczając trzy z lat 1932-1935 oraz jedenaście z lat 1993-2006.